Ruwe bolster, blanke pit – Voorbij het uniform. Een verhaal over kwetsbaarheid, veerkracht, zelfontdekking en mentale transformatie.

00:00:00
Roula: Wanneer begon het pesten en hoe heeft het jou beïnvloed?

00:00:05
Pieter: Nou, ik ben begon. Het begon voor mij op de basisschool, daar daar kreeg ik te maken met met pesten ik werd gepest. Daar ben ik eigenlijk mijn mijn masker een beetje gaan vormen.

00:00:21
Roula: Wat zijn de manieren waarop je wordt gepest?

00:00:23
Pieter: Nou ja, ik heb een litteken op mijn voorhoofd zitten, dat had ik al van een vrij jong. Ik ben ooit gevallen en dat litteken, dat is eigenlijk nooit weggaan dus na die bult op mijn hoofd, dat was wel een makkelijke trigger mijn kleding was een trigger dus ik werd gepest om kleding. Ik maalde helemaal niet zo om kleding, kan ik me herinneren, dat hoor ik. Dan hoor ik ook wel terug van mijn moeder dat ik liefst, ik kon echt in een joggingbroek lopen en daar nog een riem op meedoen, weet je wel dat, en het interesseerde me helemaal niet. Dus ja, mijn moeder corrigeerde dat van: nou, je gaat dat niet aandoen, ik had geen merkkleding en in mijn jeugd was dat echt nog wel een een ding, maar wij hadden het niet zo breed thuis. Ja, en dan val je al daarmee een beetje erbuiten nooit ja in haar bijvoorbeeld, maar dat is altijd altijd plat, wel grappig, want nu is maar dus best wel, blijft er toch wel een belangrijk ding voor me. Nou ja, en die bult op mijn hoofd, en op een gegeven moment ga je dan een beetje buiten de groep vallen en ik ging mijn gedrag ook aanpassen. Daarop. Dus ik ben op een gegeven moment ben ik heel erg, nou ja, een beetje boos gaan reageren op mensen. Dat begin begonnen eerst met verbale boosheid nou, dat, dat werd dan niet geaccepteerd, dus op een gegeven ben ik gaan vechten. En nou, dat won ik dan ook niet, want dan was het soms één tegen drie of één tegen vier. Nou, dan ging ik huilen. Nou, dan werd ik daar weer om uitgelachen want ja, mietje huilen, dus zo heb ik langzaam, heel heel schild om mij heen gebouwd, die ja waar ik, waar ik gewoon mijn ware aard niet meer ging laten zien, want als ik.

00:02:12
Roula: Nu.

00:02:12
Pieter: Nu weet ik dit wel, maar ik, ik ben gewoon een enorm gevoelige man, dus ik was ook al een heel gevoelig jongetje en dan, ja, dat, dat durfde ik niet meer te laten zien. Dus ik werd heel hard. Ik werd echt verhard. Toen ben ik na mijn basisschool op de middelbare school begon eigenlijk in de eerste het pesten weer alleen daar onder het een keer uit in een vechtpartij die de positieve kant op ging. Voor mij, ik was sterk en ineens stopte het pesten dus dacht: oké, vechten loont dus ik moet gewoon van mij afslaan en dat heb ik eigenlijk wel heel de middelbare school een beetje volgehouden machogedrag stoorden grote mond, hebben, veel stoerder reageren dan ik me voelde. Dus ook al was ik bang in de situatie of dacht ik van oh, was ik een beetje, zou ik eigenlijk van nature terugdeinzen ging ik toch vol erin? En ja, na m'n middelbare school ben ik dan bij defensie gegaan.

00:03:22
Roula: Had je toen in die tijd ook leuke vrienden?

00:03:25
Pieter: Ik had wel vrienden, ja, maar in de buurt was het ook. Daar maakte ik ook wel regelmatig mee. Dan wilde ik mee voetballen, ik kon helemaal niet voetballen en dan kwam ik aan. En dan was het: ja, we hebben net vier tegen vier. Dus ja, je mocht op de bank, weet je wel, of dan mocht ik op ga of dat soort dingen.

00:03:44
Roula: Wat voor reactie had je toen? ging je ruzie maken?

00:03:46
Pieter: Nee, want ja, dat was dan mijn gevoel van nou ja, dan doe ik toch nog een vorm van mee, dus dan maar meedoen.

00:03:55
Roula: Wil je mij vertellen over hoe was het voor jou thuis?

00:04:00
Pieter: Ja, eigenlijk wel gewoon oké, mijn moeder was altijd thuis voor ons, die werkte wel soms tussendoor, maar ze zorgde altijd dat ze met de lunch thuis was. Het avondeten of uit school was ze altijd thuis. Die kon soms ook ons wel een beetje zo verwijzen van nou, kom, gaven spelen of, zo weet je wel dus.

00:04:22
Roula: Maar wist zij wat gebeurt buiten?

00:04:24
Pieter: Ja, dat wist ze wel, dat wist ze wel alleen. Kijk, mijn moeder reageren vaak dan als van kom op, zet je eroverheen of sta daarboven en dat bedoelt ze goed. Dat is haar manier van daarmee omgaan. Maar ja, dat was voor mij. Kijk, ik had liever dan gehoord, misschien wel van kom, maar hier, hier ben je hier ben je veilig, hier mag je jezelf zijn. Dus dat, dat geef ik ook altijd aan als adviezen aan ouders nu, want ik kom nu wel eens op scholen, daar geef ik ervarings lessen over pesten en ik krijg ook wel eens vragen van ouders op social-media bijvoorbeeld van: ja, mijn kind wordt gepest. Wat moet ik nu doen? En het enige wat ik, wat ik zou adviseren aan ouders, die waarvan hun kind gepest wordt, is: zorg in ieder geval dat je kind zich thuis, echt thuis en veilig voelt en dat die dat jouw kind echt het gevoel heeft van hier. Hier mag ik echt mezelf zijn, maakt niet uit hoe ik ben, maar ik mag hier mezelf zijn en hier ben ik veilig. Dus geeft ze dat gevoel. Dat is het belangrijkste. Dus dat is ja, had ik misschien liever gehoord. Maar ja, aan de andere kant, neem moeder ook niet kwalijk, maar ja, die zij heeft toch ook naar eer en geweten mij opgevoed en zij heeft gewoon geprobeerd mij een beetje daarin te verharden weet je, want ja, ik was gevoelig, dus ik werd snel emotioneel en ja, zij wilde ook wel van: nou, kom op en een beetje je tanden erin. Dus ja, aan de ene kant heb ik daar ook wel weer goede eigenschappen aan over gehouden, maar.

00:06:01
Roula: Ja.

00:06:02
Pieter: Ja, soms had je dan wel het gevoel willen hebben van ik ben niet veilig.

00:06:07
Roula: Op jouw moeder advies ging je weer naar buiten.

00:06:11
Pieter: Ja, om mee te denken, ik bleef wel gewoon naar buiten gaan en dan kwam ik soms weer huilend thuis. Dan had ik weer gevochten en weer verloren. Weet, ik was helemaal niet zo goed in vechten, maar ik ging ik, ik kon het niet met woorden af. Dus ik ging, ja, ik ging gewoon vechten. Dus als ik op een gegeven moment een beetje geplaagd werd, soms was het misschien niet eens pesten misschien, er is ooit iemand naar me toe gekomen, dat is wel mooi. Die, die woonde bij mij in de buurt en die spreek ik nog steeds en ik kwam naar me toe. Hij zegt: ik heb eigenlijk nooit doorgehad dat jij zo jouw jeugd heb ervaren. Hij zegt, ik herinner me wel situaties, hij zeg, maar ik heb nooit het idee gehad dat dat echt beste was of zo hij, hij had wel, ik denk dat die zich wel herkend heeft in het feit van ja, die weet, ik heb daar misschien wel eens aan meegedaan aan hem pesten en Aart, feeling weet je bedoel, we kunnen goed met mekaar omgaan. Nu dus, dat is wel mooi, hoe dat dan ook weer op een gegeven moment groeit, en.

00:07:16
Roula: Je hebt het beste op de basisschool overleefd, daarna de vechtpartijen op de middelbare school overleefd, maar tijdens het proces van zelfbescherming heb je inflicted woonds aan jezelf toegebracht. Hoe heb je dat gedaan?

00:07:32
Pieter: Ik ging op allerlei manieren aandacht trekken, dus onze Engels lerares, ik denk achteraf, nu denk ik dat ze hele goede lerares was, dat ik heel veel van haar had kunnen leren wat betreft Engels. Maar Engels is helemaal niet goed en ik snap ook wel waarom, want ik was alleen maar haar aan terroriseren en waarom? Dan had ik de lachers op mijn hand, dan gingen mensen op mij lachen en Pieter weer vooraan, en dat deed ik altijd alsof het me niks interesseerde en ik was heel ja, ongeïnteresseerd deed mijn huis ik niet deed, altijd een beetje storen. Als ik weer de klas uit werd gestuurd, ging ik extra hard met de deur dichtgooien weet je laten blijken van, nou, stuur mij er maar uit, je kan me toch niks maken, profeteren professoren heel erg, en ik heb heel veel enen gehad met Engels. Dus ik snap ik waarom ik slecht ben in Engels. Ja, daar heb ik het ook zelf naar gemaakt. Ja, dat dat was gewoon een gedrag, echt gedrag en dat is dat noem ik dan een beetje. Die slachtofferrol weet je dus dus blijven vasthangen in dat gedrag en en maar goedkeuren dat jij dat bent. Dus ja, zo ben ik nu eenmaal dat zeggen heel veel mensen, hè, ja, maar zo ben ik nu eenmaal ja, is dat echt zo? Is dat echt jouw persoonlijkheid? Of heb je geleerd dat dat jouw persoonlijkheid is, omdat het je zoveel heeft opgeleverd in je leven?

00:09:00
Roula: Jouw gedrag op de basisschool, sorry op de middelbare school!

00:09:04
Pieter: Maar dat is echt gewoon een opeenstapeling.

00:09:06
Roula: Ja, het stoer gedragen heeft jou opgeleverd het feit dat de anderen blijven van je af.

00:09:13
Pieter: Ja, precies dat ja, ja, dat mensen op mij gingen lachen, dus dat ik ergens bij hoorde, hebben even ervoor gezorgd dat ik gezien werd. Want ja, als mensen om jou lachen, dan heb je het gevoel van nou kort gezien. Ik doe ertoe dus ik was heel erg bezig met met mijn sociale behoeftes, dus heel erg bezig met ik wil het toe doen. Ik wilde bij horen, ja, daar haalde ik, putte ik mijzelf vertrouwen uit, maar het zelfvertrouwen was, ja, vaak, omdat het altijd van externe moest, ik ook.

00:09:44
Roula: Ja, maar hoe kan dat? Je hebt gekozen voor defensie, terwijl dit heeft structuur en regels en autoriteit?

00:09:52
Pieter: Ja, geen idee waar we nu nu wel hoor. Wat grappig! Als ik deze vraag krijg, dan vertel ik meestal: ik wilde bij defensie omdat ik, ik wilde geen baan van negen tot vijf, ik wilde wat van de wereld zien, ik wil de avontuur en ik wilde ook wel wat met vrede.

00:10:14
Roula: En de waarheid is.

00:10:15
Pieter: De waarheid is: ik wilde ergens bij horen, ik wilde het ertoe doen en ik vind het verleden ook belangrijk, dus die is wel blijven staan, maar de rest is natuurlijk gewoon een vacaturetekst.

00:10:28
Roula: Vond je het stoer om bij de defensie te solliciteren?

00:10:31
Pieter: Ja, want hè, uniform, krijg je het toch wel aanzien? Hè, dus daar was ik ook wel naar op zoek. Erkenning, aanzien, mensen mijn stoor vonden ja, ja, dat gebeurt dan ook op een gegeven moment, waardoor ik dus heel erg mijn identiteit, zeg maar, koppelde aan aan dat uniform.

00:10:51
Roula: Kun je me meenemen in het proces van het solliciteren bij de defensie? En wat moet je doen om een plekje te winnen binnen de militaire carriere.

00:11:02
Pieter: Eigenlijk is het begonnen. Mijn interesse voor defensie is al vrij vroeg ontstaan, want die is wel op de basisschool ontstaan. Ik ging in groep acht ging ik naar op schoolkamp en toen had ik nog heel erg heimwee, dus had daar kampte ik ook heel erg mee. Ik kon geen nacht van huis zijn. Als ik een nacht bij mijn oma ging logeren, dan werd ik s nachts om drie uur huilend wakker en er was geen, geen, echt niks meer te regelen. Ik moest naar huis, dus toen gingen we op schoolkamp met groep acht en terzijde zijn we gaan. Aan het einde van de week gaan wij naar een militaire kazerne. Dus ik dacht: hé, dit is gaaf ik wil naar militaire en daar wil ik heen. Ze was voor mij een hele sterke drijfveer om op dat kamp te blijven en niet mezelf te laten leiden door dat hij mee, want dan zou ik dat die bezoek, dat bezoek missen en ik ben toen door een lerares en een vader van een vriend van mij ben ik echt wel een beetje geholpen om, zeg maar om een comfortabel te voelen, niet die heimwee te krijgen en daar te kunnen blijven en dus niet weer terug te willen naar huis. Toen ben ik naar die kersen geweest en toen vond ik zo gaaf dat ik dacht van ja, dit wil ik ook en dat is steeds gebleven. Dus ik heb in mijn mavo tijd heb ik ook steeds gezegd: ik ga bij defensie, ik ga bij defensie en toen ben ik in de vierde. Ik ben eerst in de derde blijven zitten. D'r kwam mij toen wel goed uit, want hoefde ik geen tussenjaar te doen, want ik was anders te jong voor bij defensie. Dus ik vond het allemaal wel prima. Toen ben ik, in de vierde, ben ik gaan solliciteren, was ik dus ja, ik was, ik was toen zestien, want je mocht vanaf zeventiende mocht je bij defensie per gesolliciteerd ik ben naar Rotterdam gaan, naar naar de banen winkel. Dat bestaat nu allemaal niet meer. Maar en ik liep naar binnen en ik ging me laten informeren en ik ging vertellen: nou, ik wil bij defensie werken. Wat moet ik nu doen?

00:13:05
Roula: Welke jaar was het?

00:13:07
Pieter: Dat is 2000 geweest, dacht ik. En toen nou ja, zag ik tanks en ik dacht dat is gaaf een tank. Dus ik zeg nou, ik wil wel tank, chauffeur worden. Dus maar die man bij die banen winkel zegt nou, hij zegt: ja, misschien is de luchtmobiele brigade wel wat voor jou dat. Die bestond toen nog niet zo lang. En ik zou nou ja, ik zeg: wat is dat dan? Ja, dan werk je met helikopters en ik dacht: nou klinkt ook wel tof doe, maar ja, dat dus nou gesolliciteerd bij de luchtmobiele brigade dan moet je naar Amsterdam, naar de marine. Caserne daar waren de keuringen dus ik had me aangemeld, naar moest ik gekeurd worden, Fysiek en mentaal dus dan heb je een gesprek met een psycholoog, je moet allemaal vragenlijsten invullen je moet fietstest doen, kracht, testen doen. Ik deed wel, ja, ik was wel een redelijk sportief, niet op topsportniveau of zo. Maar ik was wel bezig met sport en daar kwam ik allemaal doorheen en ik scoorde het hoogste, want dat had ik ook nodig om bij de logo brigade te mogen, want daar moest je een scoren. Nou, die scoorde ik gelukkig Fysiek ook. Ik kan me heel goed herinneren, want die vraag kwam een paar keer terug en ik denk ook: ze kijken naar jouw eerlijkheid. Zeg maar nou, ze kijken natuurlijk naar allerlei factoren. Ik weet niet precies wat, maar ik één vraag die ik kan herinneren is: ik loop altijd de trap-op met twee treden tegelijk weet je zoiets dus dus ik sla een Tri over en die vraag, die kwam op verschillende vormen op dezelfde manier terug. Ik weet niet waarom ik deze vraag heb onthouden, maar die viel mij op van hé, die vraag heb ik toch net ook al gehad. Dus ja, vind ik maar weer: Hetzelfde in, weet je wel.

00:15:00
Roula: En wat is jouw antwoord?

00:15:02
Pieter: Dat was ja, dus ja, toevallig doe ik dat, ik sla heel vaak het trainen over. Dus ja, ik weet niet, dus ik had wel zoiets van. Waarom stellen ze deze vraag? In godsnaam waarom willen ze dit weten? Maar ik denk dat ze daarmee gewoon kijken naar vul jij altijd, dus ben je authentiek of ben je, geef je altijd hetzelfde antwoord. Dus ben je eerlijk, ik denk dat ze daarnaar kijken. Of zo. Ik heb geen idee. Dus nou kijken bij bij de psycholoog. Nou gesprekken, daar heb ik natuurlijk helemaal niks verteld over mijn pestverleden en zo nou ja, met mij, ik was altijd stoere jongen, ik was, ging allemaal goed, goeie jeugd gehad en maakte er een mooi verhaal van. Nou, uiteindelijk goedgekeurd dus en toen ben ik in 2001, ben ik begonnen. Ik was net zeventien, toen begon mijn opleiding, moest ik naar Schaarsbergen bij Arnhem. Nou voor het eerst met de trein, ga van Gouda naar Arnhem, daar uitgestapt stonden ze op het station in Arnhem op te wachten, kan daarheen lopen, daar staat een vrachtwagen, daar ga je in zitten en dan brengen we je naar casen nou en dan begint het hele verhaal. Kom ik binnen, ga ik me aan, meld ik me aan, ik kreeg gelijk, allerlei vaccinaties foto's werden van me gemaakt, dan mooi aan een tafel werd ik aan een tafel gezet en met allemaal andere jongens. En uiteindelijk bleek dus dat dat mijn groep was. Dus met die jongens zou ik die opleiding gaan volgen.

00:16:44
Roula: Wat voor gevoel had je toen je deze jongens om je heen zag?

00:16:48
Pieter: Het is stil, ik, ik was stil, iedereen was stil, een beetje aftasten een beetje vragen van nou ja, wel spannend, ja, maar wil je ook niet helemaal laten blijken. Natuurlijk, iets spannend vinden is niet toe. Dus nou, ja, wel wel zin in, ja, in, in ja, in dat dus een beetje kat uit de boom kijkend. Ja, en dan begint een half jaar opleiding, waarin ik gewoon, ja, best wel gedrild ben. Hè, elke morgen zes uur opstaan en het is zeker de eerste vier weken was gewoon zes uur kwam de inspecteur binnen de kamer in bam gelijk alle lichten aan. Ja, binnen één minuut staat iedereen op de gang en is dus binnen een minuut je bed uit en opstellen op de gang stilstaan. Dus echt leren, hé snoozen dat zit er allemaal niet bij, Wakker worden is gelijk wakker worden, gelijk je bed uit en dus brengen heel erg die discipline erin, die routines erin.

00:17:51
Roula: Had je moeite om in die discipline te landen?

00:17:54
Pieter: Eigenlijk gaf dat mij wel heel verhaal vast, dus ik vond dat wel. Ja, los van het feit dat ik wel eens moe was en natuurlijk dacht ik wel eens van geen zin. Maar ja, aan de andere kant gaf het me ook wel een vorm van houvast dus dat was ook wel wel fijn. En nou, dan leer je eigenlijk een hele ochtendroutine ja, ik ga dus ze noemen ze noemen dat dan wassen, knippen, scheren, dus je gaat wassen, je gaat je scheren aankleden vervolgens ontbijten kom je terug uit je ontbijt, kamer poetsen zorgt is dat mijn kast helemaal netjes ingepakt is. En dan had ik, dan was het half acht en dan had ik kamerinspecties en dan komen ze kijken of mijn kamer schoon was, of onze kamer schoon was. En we lagen met z'n acht op mijn kamer. En dan ga je dus krijg je kamer inspectie, kast wordt gecontroleerd en als mijn kast niet goed was, of er lag één kledingstuk schoon, nou, er werd alles eruit gegooid en dan ging het maar in je eigen tijd weer opnieuw inpakken dus ze komen ook echt voor je staan. En dan, nou, moest ik in de houding gaan staan, dan komen ze, dan. Gaan ze echt kijken van heel dichtbij of je geschoren bent, of je niks en of mijn schoenen gepoetst waren, of me toen nu helemaal schoon was of al mijn zakken dicht zaten dat is gewoon alles helemaal gelijk overdag, elke dag, elke dag en na de eerste vier weken wordt dat minder. Dus dan wordt het wat meer zelfstandig. Dus dan geven ze ook aan van nee. Nu, jullie weten de routine, je gaat je eigen wekker zetten en je gaat zelf maar zorgen dat kamer, halfacht inspectie en hoe je dat doet. Al sta je zeven uur op en je regelt het in dat half uur ook goed maakt niet uit. Maar als de kamer niet schoon is, dan heb je een probleem als veruit. Dus iedere groep had dan een corv ruimte. Dus de ene keer moest je was je verantwoordelijk voor de doucheruimte andere keer verantwoordelijk voor de WC ruimte, de gang, en zo werd het hele gebouw gewoon elke dag gepoetst elke dag.

00:20:14
Roula: En na het poetsen en het opruimen wat?

00:20:16
Pieter: Scheelt het heb je had ik, soms had ik lesdagen dus dan zat ik echt gewoon in een klas. Kreeg je echt les over ja, militaire dingen die je moest weten. Dus zelfhulp kameradenhulp over het wapen, over hele militaire, alle militaire dingen ga je, je gaat alle militaire dingen leren in een half jaar tijd en heb je een lesweek en heb je een veldwerk en in die veldwerk ging ik bos in en dan ga je je alles ten uitvoer brengen. En die veldwerker dat was altijd gewoon zwaar was altijd weinig slapen, veel Fysiek bezig zijn, vaak heel veel met graven, dus continu bezig met fietsen, minder eten, slaapdeprivatie veel lopen met een rugzak, ja, een half jaar lang. En dan nou ja, ik, in 2001 haalde ik het dus niet. Ik viel op een gegeven moment werd ik in een. Die opleiding duurt 21 weken en in de zeventiende week. We hadden een veld week en ik weet, ik weet nog dat ik op een gegeven moment aangaf van: hé, ik ben niet lekker, ik, ik ben niet helemaal oké, ik voel me niet helemaal oké en dat de instituur tegen mij zei van oké, ga maar even naar je onderkomen en wacht daar maar even op ons. En daarna werd ik wakker in het ziekenhuis. Ja, ik ben dus oud gegaan, schijnbaar kijk, ik weet dat niet meer. Maar en nou ja, mijn groep kwam terug en de instructeur die had mij gevonden. Ik lag er dus onderuit in Onderkomen en ja, ik had de hartslag van 34 of zo vertelden ze me, en ja, zij waren ze echt geschrokken nou, uiteindelijk ben ik afgevoerd naar het ziekenhuis, daar een hartbewaking ingegaan ja, toen werd ik wakker en dacht ik hé, hier was ik niet. Dus ik zei toen: ik wil terug, ik werd eigenlijk een soort paniekerig, omdat ik bang was dat ik mijn opleiding dus niet zou halen. En toen leerde ik eigenlijk een beetje de menselijke kant van die inspecteur kennen, want die inspecteurs die zijn altijd best wel hard en continu door en heel streng. Dus je hebt ook heel veel ontzag en misschien wel een beetje bang. Ben je voor die inspecteur en zei hij van blonk, zegt ie, blijf maar gewoon rustig liggen, maak je nergens zorgen om. Nu, er is nu maar één ding belangrijk en dat ben jij zelf. En toen dacht ik: oké, nou prima, nou, toen ben ik een heel heel onderzoek, allemaal onderzoeken gehad. Ja, waar komt dit nou vandaan? Ze dachten echt dat ik dus iets van hartproblematiek had. Uiteindelijk is er niks gevonden. En toen zei, was de conclusie van cardiologen en en de artsen dat dat ik te jong was voor dit fysieke voor deze fysieke opleiding. Dus conclusie, je kan er beter mee stoppen, je bent te jong, dus nou uiteindelijk toch voor kozen om dan te stoppen. Ik had inmiddels ook best wel wat gemist, dus toen zeiden ze ook van: ja, het zitten gewoon voor jou nu niet in. Ik wilde toen niet naar de remedio peloton, medio peloton als een peloton. Daar kon je herstellen van een blessure en dan kon je later weer in de opleiding instromen en ik dacht: ja, ik had wat verhalen gehoord van andere jongens die een blessure hadden opgelopen daar deden ze de hele dag niet zoveel. Ja, dat wil ik niet. Ik, ik wilde dit halen, dus ik kreeg heel sterk. Toen kwam bij mij heel sterk dat gevoel van falen weer naar boven over dat ik gefaald had. En zie je de bevestiging, zie je, ik ben niet goed genoeg. Ik kan dit niet, dus mijn onzekerheid nam toen de overhand toen was voor mij de makkelijkste weg was stoppen. Toen ben ik gestopt en toen ben ik naar de commandant gegaan. Dat heb ik gezegd, ik kom, ik kom later terug en toen moest ie een beetje lachen en toen zei-die hij zegt: dit heb ik al zo vaak gehoord, zegt ie, en toen dacht ik: ja, ik snap die ook wel. Dus weggegaan ja, niet met mijn mavo-diploma ik wist echt niet wat ik wilde, want ik wilde heel graag bij defensie. Ja, ik ik wilde dat gewoon doen, dus ik wist niet wat ik anders moest doen. Ze zijn mijn vader van kom, maar bij mij werken, die werkte in de bouw, die was uitvoerder hij zegt en dan hebben we allerlei klusjes voor je en dan ga je bij mij werken, dus ook een jaartje klein jaren in de bouw gewerkt, van alles gedaan, ook wel open problemen veroorzaakt met kleine ongelukken die die mij dan weer overkwamen en dat dat werkte helemaal niet, maar ook een grote mond daar.

00:25:03
Roula: Dat is heel interessant. De bouw had je weer de oude gedrag opgepakt.

00:25:09
Pieter: Ja, maar dat had ik bij defensie ook nog steeds wel hoor, nou ja, goed, daar ook hè tussen allemaal ervaren timmerlieden en bouwmensen ja, dus maar een beetje de grote stoere man uithangen nou, dat gedaan eigenlijk, ik deed mijn dingetje, maar nooit echt, met heel veel vreugde of zo. En toch bleef dat defensie wel een beetje aan me knagen. En toen weet ik nog heel goed dat ik een keer met Rob Vriend van mij belde en hij zat ook een beetje in z'n tussenfase zeiden: ja, zeg, ja, defensie, en nou ze, zullen we anders samengaan. En nou is goed, dat is nou samen weer de keuring weer opnieuw begonnen en weer samen naar luchtmobiele biggen gegaan. En ik mocht later instromen in die opleiding, omdat ik al heel veel voltooid had. En toen zei ik, nou ik ik, ik wil vanaf week één gewoon weer beginnen. Het was ook beter voor de groepsbinding van de groep waarin ik inkwam en dan kon ik samen met Rob Optrekken dat hielp mij wel, want had ik iemand om aan op te trekken en.

00:26:19
Roula: Dus je ging alles opnieuw beginnen: zes uur wakker worden, opruimen, scheren.

00:26:25
Pieter: Knip, knip, scheren noemen ze zo dan, ja, ja, dus nou ja, dat begon dus voor mij weer opnieuw. Maar heel veel kennis was eigenlijk wel blijven hangen bij mij. Dus voor mij was het theoretische en alle aftoetsing aftoets momenten die waren, gingen mij vrij makkelijk af, omdat ik heel veel gewoon had ik onthouden. Dat zat gewoon nog helemaal in mijn systeem. Dus dat maakte het wel iets makkelijker. En uiteindelijk is Rob kreeg een blessure, die is gestopt met de opleiding en toen was dat voor mij een nog grotere drijfveer om door te gaan, omdat ik toch wel wilde bewijzen dat ik het wel kon voltooien. Dus bewijsdrang dat had ik dan ook wel heel sterk. En nou ja, uiteindelijk heb ik dus in 2003 die opleiding wel voltooid. Dan kom je in de eind oefening van die opleiding na zes maanden. En dan die begint dan op zondagmiddag. Dat is eigenlijk de eerste kennismaking dat je echt op zondag op oefening gaat en zondagmiddag begon die niet wetende wat er ging gebeuren. Het enige wat ik wist is: vrijdagochtend ga ik die kazerne binnenlopen en dan krijg ik mijn rode baret en dan hoor ik bij die luchtmobiele brigade hoor ik bij die familie.

00:28:02
Roula: Deze gedachte: wat betekende het voor jou?

00:28:05
Pieter: Hele sterke drijfveer ik moest en zou die vrijdagochtend halen, want ik wist dat mijn ouders daar zouden staan, ik wist dat mijn toenmalige vriendin daar zou zijn, ik wist dat mijn familie daar zou staan en ik wilde hun heel graag trots maken. Dus het ging nog niet eens zozeer over mij, maar het ging meer. Ik ik wil hun trots maken. Dus nou ja, ik, ik kwam dus op uiteindelijk vrijdagochtend binnen op de kazerne en dan loop je dus naar binnen onder begeleiding van doedelzak muziek en ja, dan staat eigenlijk daar alle het parade praten, mensen die hun rode baretten al hebben gehaald, die staan dan in rijen langs de weg tot de appel plaats, die staan voor voor mij te klappen. En nou ja, mijn familie stonden. Dus mijn ouders, stonden er wat vrienden, maar toenmalige vriendin m'n zusje, met mijn zwager, mijn zus, met mijn zwager denk ik ook, ja, ja, en en dat is wel grappig, want ik kwam grappig, bijzonder ook wel, ik weet dat ik toen nog een beetje in de fase zat. Mijn vader was zo trots, dus die moest huilen en dat ik echt dacht bij mezelf, gast, waarom ga je nu hier staan huilen? Want je zet me echt wel, dat. Dus ik zat nog heel erg in die, dat afgestompte dat had ik toen nog wel heel erg, toen mijn vader was gewoon meer trots op mij dus, en dat dat huilen van hem. Dat heeft mij op een gegeven moment ook nog wel een beetje bezighouden met de vertrek naar Afghanistan. Op een gegeven moment, ja, kwam ik per raad na wat opleidingen, en al vrij snel kreeg ik te horen dat ik naar Afghanistan zou gaan. Dat was in 2005 en nou ja, dan ga je allemaal opleidingen volgen, je gaat je voorbereiden op die missie. Ik heb nou op een gegeven moment allemaal training gehad. Ik ging als boordschutter op een helikopter naar afganistan toe en dan komt er heel veel op je af. Ik was 20 jaar.

00:30:28
Roula: Voor de militairen die naar conflictgebieden gaan. Ik vraag me altijd af en nu stel ik vraag aan jou: ben je bang voor wat er komen gaat?

00:30:40
Pieter: Je je gaat denkt van ja, ik ga het echte werk doen, geen niet eens beeld bij. Dus je krijgt wel allerlei opleidingen over de cultuur, over hoe het land in mekaar steekt, over wat. Wat zijn nu de problemen die er spelen daar, welke groeperingen zijn, wat zijn opdrachten? Et cetera.

00:30:56
Roula: Kun je een voorbeeld geven van de problemen beschrijving?

00:30:59
Pieter: Nou ja, kijk, ze ze, ze geven wel inzicht in, hè dat dat er Alcide is en dat er een tak van is en dat er een taliban is, dat er, ja eigenlijk het land in het verleden alleen maar in oorlog heeft geleefd. Hè, ik bedoel, de Amerikanen waren al eerder in Afghanistan geweest, de Russen zijn Afghanistan een keer binnengevallen het grappige is dat toen het westen de taliban heeft gesteund en dat wij op een gegeven moment nu ook de dreiging hadden van de wapens die geleverd waren. Natuurlijk, want daar hadden wij nu dreiging van. Maar dat krijg je dan wel te horen, dus je krijgt wel te horen welke dreigingen er zijn. Ja, kijk, ik, ik zat in een helikopter, een een, een singer is een luchtdoelraketten die die helikopter of een vliegtuig uit de lucht kan schieten. En het bizarre was ik. Ik was zelfs dingen schutting bij defensie, dus ik kon. Ik ken, dat wapen ken ik heel goed en nu zat ik in de hele kopten en werd ik zelf bedreigd door dat wapen. Maar ik wist natuurlijk wat ik weet, wat dat wapen kan. Dus ja.

00:32:06
Roula: Kan het heel veel?

00:32:07
Pieter: Ja, dat is wel een heel goed wapen. Ja, daar hadden zij wel de oude versie, dus daar was wel een beveiligingssysteem op gecreëerd die in principe effectief is daartegen. Maar toch is die dreigingen en die wapens zijn ooit door ons geleverd. Maar ja, die we wisten wel, die wapens zijn nog wel in dat land.

00:32:27
Roula: Maar hoe ziet het eruit? Het helpen met het wegnemen van de wapens? Wat wat, wat doe je daar elke dag?

00:32:36
Pieter: Nou kijk ik, ik was boordschutter op de helikopter en onze taak was om bijvoorbeeld Nederlanders te bevoorraden of in mijn allereerste missie was ik met korps commandotroepen daar. Zij voerden operaties uit die wij ondersteunen, dus met bevoorrading of met hun droppen op locaties waar zij aan opdrachten gingen werken. Verkenningen ja.

00:33:04
Roula: En het daglicht de mensen. Jullie zien de mensen!

00:33:08
Pieter: Ja, maar ook wel bij nacht. Dus er werd ook kijken bij nachtvliegen is dan minder zichtbaar. Dus er werd ook wel eens voor gekozen om operaties bij nacht te doen. En dan vlieg je dus met niet vissen googels op, zeg maar dus dat groene beeld, wat je wel eens op TV ziet nou, dan zie je alles in het groen en dan zie je eigenlijk best wel veel, alhoewel de daar wel, het is heel erg afhankelijk van het rest ligt of er wel of niet gevlogen kan worden. Maar goed, dat was, dat lag echt. Die verantwoordelijkheid lag natuurlijk bij de piloten.

00:33:40
Roula: Voelde je heel ver van thuis.

00:33:43
Pieter: Ja, Fysiek maar natuurlijk, ja, letterlijk even gelijk, bv van is kijk, ik kon in die dient.

00:33:51
Roula: Want sorry hoe staat het met jouw ham?

00:33:53
Pieter: Ja, niet gewoon, dat is heel grappig, hè dat je als kind is, hij mee hebt gehad en nu ben ik vijf keer een Afghanistan geweest voor vier, vier maanden, vijf maanden en geen hij mee gehad. Dus daar ben ik wel overheen gegroeid. Dus dat is.

00:34:09
Roula: Hoe ver zijn van elkaar? Jouw uitzendingen.

00:34:13
Pieter: Ik ben in 2005, 2007, 2009 geweest. Dat was vanuit drie keer vrij kort op elkaar, toen 2017 en 2019.

00:34:24
Roula: Oh, dat is niet lang geleden.

00:34:26
Pieter: Nee, mijn laatste is niet zo lang geleden en sterker nog, het is vandaag zes juli en ik ben dus vandaag precies vier jaar geleden. Ben ik thuisgekomen van mijn laatste uitzending? Ja, het was wel heel bijzonder en daar ben ik nog steeds mijn toenmalige, zeg maar commandant dankbaar voor. Overigens ook mijn kompas adjudant, waar ik nog steeds mee bevriend ben. Dus dat is wel mooi, maar hij heeft wel voor mij geregeld dat ik eerder naar huis mocht, wat ook lastig is, want ik was ook leidinggevende en dan laat je wel je team in de steek. Zo voelde dat voor mij.

00:35:08
Roula: Waarom wil die één door weggaan.

00:35:10
Pieter: Mijn zus ging trouwen en ik was in 2017 op missie gegaan en ik werd vrij snel kreeg ik alweer te horen van: nou, je gaat weer in 2019 alleen ik was als getuige gevraagd voor de bruiloft van mijn zus en of ik nou die missie zou draaien of de missie daarna, bij allebei de missies zou ik bij de bruiloften niet zijn, dus toen ben ik naar mijn commandant gegaan. Ik zeg maar, ik wil die missie doen, ik wil die missie draaien met alle liefde, maar ik zou het heel erg waarderen als ik wel thuis ben met de bruiloft van mijn zus en mijn mijn zus, die ik ik hield. Altijd voordat ik wegging, gaf ik altijd een feest en ik mocht dat nooit een afscheidsfeest noemen, want mijn moeder had daar echt een hekel aan. Dus mijn moeder, die zei: we geven geen afscheidsfeest want je komt gewoon weer terug. Dus je noemt het maar een uitzwaai feest. Dus ik heb altijd uitzwaai feesten gehouden. En toen ik in 2019 mijn uitzwaai feest had, toen was mijn ja, mijn koppie zat je dan er ook die, omdat ik daar op Privé vlak ook wel goed mee machte en toen ging mijn zus naar hem toe en die zei van, kan je alsjeblieft regelen dat die er is. Ik zou het zo herderen is mijn getuigen, en ik wil hem heel graag bij hebben en het zou betekenen dat ik twee weken eerder naar huis zou gaan dan mijn dan mijn eigen team. Dan had ik in mijn team ook een korporaal die op punt om vader te worden, dus die zou ook al eerder weggaan dus mijn team zou al uit elkaar vallen. En dan is het helemaal pijnlijk, want dan laat je je chauffeur daar alleen achter, want ik werkte in een team van drie, nou toch wel met hun hoop besproken. Van ja, luister, dit is het verhaal. Ik wil wel eerder naar huis en ik hoop dat jullie dat ook begrijpen. Nou, dat werd echt goed begrepen en maar een chauffeur heeft het echt megagoed gedaan toen, want die heeft eigenlijk de hele overdracht naar de opvolgers gedaan. Ik had dat wel al voorbereid en ik had ook andere commandanten daarin meegenomen. Van hé, alles is gereed, alles ligt goed klaar voor de volgende, en maar zij heeft dat gewoon supergoed gedaan als soldaat zijn. Nou, dat is heel knap, dus ja, toen ging ik twee weken naar huis, dus ze was zes juli 2019.

00:37:38
Roula: Kun je me een klein beetje vertellen over hoe is het leven voor jou? Je bent teruggekeerd vanuit een zeer verschrikkelijk en verschillende wereld, Afghanistan, naar het veilige en normale leven hier in Nederland. Hoe ziet jouw leven eruit?

00:37:57
Pieter: Zeker, de eerste drie uitzendingen leverde ik een beetje van uitzending naar uitzending, dus ik kwam thuis en was ik een aantal weken vrij en dan ging ik weer aan het werk. Maar op mijn werk gingen draaiden we gewoon oefeningen dus dan ging ik weer naar buitenland. Vier weken Noorwegen, vier weken Canada, drie weken Duitsland. Nou, zo ging mijn leven gewoon door het parate leven. Dus blijven trainen en en dan kwam er weer een nieuwe uitzendingen ging ik weer voorbereiden op die nieuwe uitzending. Maar dan ging je ook steeds op oefening om, om weer te oefenen, om weer voor te bereiden op die uitzending, allerlei cursussen weer volgen.

00:38:38
Roula: En hoe gaat het met jouw persoonlijk leven om als je op pad?

00:38:41
Pieter: Dat dat, dat draait helemaal om me heen. Dus alles draait om mijn, om mijn leven. Dus je moet het zo zien. Vakantie. Mijn ouders vinden, vonden het altijd, vinden het nog steeds heel fijn om met elkaar op vakantie te zijn. En nou ja, waar we het vroeger niet zo breed hadden, hebben mijn ouders het nu goed en nemen ze onder nog wel eens een weekje mee. Ergens heen, weet je op vakantie, en dat vinden ze fijn. Ze zeggen: ja, we kunnen herinneringen met elkaar maken, en maar met alle vakanties of met alle feestjes, met met verjaardagen er werd altijd rekening gehouden met mijn leven.

00:39:21
Roula: Vroeger, toen je nog op school zat, deed je er alles aan om aandacht te trekken, en nu is altijd Hetzelfde gebleven.

00:39:29
Pieter: Ja, bijna wel ja.

00:39:31
Roula: Dan ben je weer de center of attention.

00:39:33
Pieter: Ja, ja, en dat dus, als ik daar achteraf op terugkijk denk ik: ja, ik ben best wel egoïstisch geweest, want ik ik benoemde dan ook gewoon ja, maar dan ben ik het niet. Ik ben, maar mijn werk stond ook gewoon altijd op een.

00:39:50
Roula: Ik vond het leuk, jouw werk.

00:39:51
Pieter: Ja, ik vond mijn werk leuk en ik haalde daar natuurlijk, ik had daar ook wel haalde daar ook status en aanzien uit en respect uit. Dus ja, het leverde mij ook in die zin op persoonlijk vlak best wel veel op. Want ja, maar ik kwam dus bijvoorbeeld op verjaardagen hè, je begon mooi met de vraag wie ben jij? Ik kwam zat bijvoorbeeld op een verjaardag en als ik dan een onbekende zag of familielid of een vriend van van een vriend waar ik van jou was, wat doe jij dan? Nou, ik ben militair, maar ik ben geen militaire militair. Zijn was mijn beroep, alleen mijn hele identiteit was daaraan gekoppeld. Dus mensen vonden het ook gek dat ik op een gegeven moment ging vertellen dat ik heel onzeker was en dat ik eigenlijk een beetje een onzeker, gevoelige man ben. Iedereen zeg je jij, nee, maar ja in dat uniform. Ik wist wat ik deed, ik was goed in mijn werk, ik had heel veel ervaring, ik had goeie carriere voor me liggen, dus dat gaf mij heel veel zelfverzekerdheid als militair. Dus als militair was ik zelf verzekerd. Ik had zelfvertrouwen als militair, maar zodra dat uniform uitging, wist ik helemaal niet wie ik was. Dan kon ik niet, kon ik geen antwoord op geven, ik wist niet dat ik een gevoel man was. Ik wist niet dat ik verbinding nodig had om energie te krijgen. Ik wist, dat wist ik helemaal niet. Ik wist niet waar ik voor stond. Ik wist, kende mijn waarde niet eens.

00:41:33
Roula: Wat voor vorm heeft jouw leven genomen na 2019, na de laatste uitzending?

00:41:39
Pieter: Nou, ik heb in 2019, als toen ik terugkwam van mijn missie, heb ik echt drie maanden best wel ook wel weer geworsteld met mezelf. Ik had op mijn missie heb ik heel veel frustratie gehad over beslissingen die we gemaakt werden, dingen die gebeurden.

00:42:00
Roula: Dat je niet mee eens was.

00:42:01
Pieter: Ja, daar was ik echt niet mee eens. Dat daar werd gewoon risico genomen en dat had en het liep allemaal goed af maar dat ook mensenlevens kunnen kosten, en daar sta ik niet achter, want ik ben bereid om risico's te lopen. Dat hoort bij mijn vak. Ik ben bereid om de verantwoordelijkheid te dragen. Dat hoorde ook bij mijn vak als leidinggevende, want ouders kwamen letterlijk naar me toe voor de missie. Let je wel, mijn zoon, let je wel, mijn dochter, dus die geven hun verantwoordelijkheid van hun kind over aan mij, omdat ik hun commandant was. Die verantwoordelijkheid wil ik dragen. Maar dan moeten de randvoorwaarden wel kloppen. En die randvoorwaarden die klopte niet altijd en dat dat ging met mijn professionalisme dat dat kreeg ik niet gematcht en dat leverde heel veel frustratie op.

00:42:54
Roula: En was dat aan het einde van jouw missie is?

00:42:57
Pieter: Het heeft gemoord in heel de missie.

00:43:00
Roula: Je zegt dat na 2019, na jouw laatste missie, je worstelde voor ongeveer drie maanden om jouw identiteit weer te vinden.

00:43:09
Pieter: Nou, ik, ik zat heel hoog in die frustratie, dat kon ik niet loslaten. Daardoor raakte ik gestrest mijn dochter. Die was toen, toen ik wegging net één. Ik had voordat ik wegging en papadag ja op, dus zij is geboren in 2018, dus ik heb eigenlijk haar eerste levensjaar heb ik op vrijdag, behalve als ik op oefening was, een papadag gehad, dus ik had best een goeie band met haar en toen ik terugkwam, wilde zij niet meer bij me op schoten uit zichzelf ontweken me een beetje en dat vond ik super confronterend dan dacht ik: shit, ik heb die band verpest, die die! Ik moet weer opnieuw werken om onze band te kunnen versterken. Dus dat was heel confronterend en dat liet mij wel nadenken willen. En die frustratie, die die zat me hoog, mijn plezier nam daardoor een beetje af en toen ben ik na gaan denken om ja toch iets buiten defensie te gaan zoeken. En nou ja, uiteindelijk ben ik toen begonnen als ondernemer, in 2020, begin 2020, dus ik heb eind 2019. Dus Julie kwam ik terug en ik heb in november 219 mijn ontslag ingediend. Dus dat is vrij snel gegaan, want als jij mij in juli had gevraagd, toen ik terugkwam dat mij had gezegd: je gaat weg bij defensie, had gezegd echt niet na.

00:44:43
Roula: Wat heeft jou geholpen om die beslissing te nemen, om weg te gaan?

00:44:46
Pieter: Ik ben gaan solliciteren. Ik werd aangenomen in een ziekenhuis, want was militair verpleegkundige. Ik werd aangenomen in een ziekenhuis op een functie waar ik eigenlijk geen opleiding voor had, maar ze zagen het wel in mij. En toen kwam er nog iets anders op mijn pad, waardoor ik in gesprek raakte, waardoor ik als zzp'er aan de slag kon en ingehuurd kon worden als instructeur bij defensie om mijn medische eigenlijk medische opleidingen te geven. Dus ja, ergens waar ik heel goed in was en ervaring aan had, mocht ik dan jonge jongens gaan leren? Nou, dat zag ik wel zitten, plus het gaf mij de ruimte om langzaam een beetje te gaan ondernemen, want ik had wel de ambitie om topsporters te begeleiden en dus ik ben wel momenten coach opleiding gaan volgen om dan zeg maar meer over het mentale aspect van de mens te weten te komen. Nou ja, toen ben ik aan de slag gegaan. Ik ben een poosje. Ik ben twee jaar als er nog aan de slag geweest bij defensie en daar ben ik op een gegeven moment mee gestopt, omdat ik, ja, ik was 38 uur daar bezig, ik was thuis, ik was elke avond aan het coach, ik was in het weekend aan het coach, dus ik was op begin 80 uur per week aan het werk bezig. Weg van thuis, dacht ik, nou, ik wil mijn avonden terug, ik wil mijn kinderen ook op bed kunnen leggen. Ik wil ook gewoon met elkaar eten en.

00:46:17
Roula: Kun je het beschrijven? Wat betekent dit voor jouw gezinsleven jouw vrouw, jouw kinderen?

00:46:24
Pieter: Kijk, ik heb gewoon heel veel gelukkige met mijn vrouw, denk ik, en dat vind ik zeker. Nou, hij zei, zij heeft mij altijd de ruimte geven, altijd om te doen wat ik wil en zij heeft me in alles gesteund en nog steeds. Dus ja, ik zei, ik heb met haar relatie zij vier uitzendingen van de vijf meegemaakt. De 2017 was ze zwanger van ons eerste kindje heeft ze dus vier maanden alleen en zij zien en zij ziet dan positieve, zegt ze nou, ik was zo met toch mijn mond bezig, ik was zo zagerijen dat ik mijn bed niet thuis was. Het was voor mij ook wel lekker.

00:47:01
Roula: S avonds in deze periode beschermd.

00:47:04
Pieter: Ja, ja, nou ja, 2019 was onze kleine. Onze oudste, onze dochter was, was één. Ze heeft ze gewoon ja, vijf maanden alleen voor ons kindje gezorgd en ja wel met sociale steun van onze omgeving, vrienden, familie, dat is wel een mooie vangnet maar ze heeft dat wel alleen gedaan als zij nu zegt: ik ga vijf maanden weg, ik zou dat echt niet kunnen, ben ik heel eerlijk in. Dus ik heb daar echt heel veel respect voor, want uiteindelijk, kijk, ik kies ervoor om militair te worden. Ik kies er dus ook voor dat ik op uitzending gestuurd kan worden. Maar kijk, zij kiest daar niet voor, zij wordt verliefd op mij, we krijgen een relatie en ze heeft er maar eigenlijk maar mee te dealen dat is best gek toch. Dus de opofferingsgezindheid van liefde is dus sterker dan ja wat ik wil. Dus ik vind het knapper van mijn thuisfront die er niet voor kiest dan dat ik zelf voor kies, want ja, ik koos ervoor.

00:48:11
Roula: Omdat je het zo mooi over jouw vrouw vertel. Ik wil zo graag staan een vergelijkbare houding met een soldaat en een groet aan haar brengen tussen hierbij en militaire groet aan haar. Terwijl je zelf worstelt met je eigen moeilijkheden, heb je de opleiding tot mentale coach afgerond. Hoe gaat het met je mentale gezondheid?

00:48:44
Pieter: Ik heb eigenlijk na mijn eerste drie uitzendingen toen begon ik een beetje te merken aan na. Niet eens in het begin merkte ik het niet eens aan mezelf, maar toen veranderde ik een beetje, niet een beetje, best wel veel. Ik. Mijn gedrag werd toen heel erg versterkt, dus ik werd dat die vechtersbaas dat. Die agressie kwam heel extreem naar boven. Ik had heel erg last van schrikreacties dus ik schrok van ieder klein geluid. Ik sliep slecht, hadden enorm kort lontje heel veel stress en heel veel mensen zeiden tegen mij van: Joh moet je niet eens een keer naar jezelf laten kijken, voor mij niet, maar goed met jou.

00:49:30
Roula: Voel je als je.

00:49:31
Pieter: Ja, dat voelde me aangevallen, want er was helemaal niks. MIS met mij ging prima met mij, dus ik wilde niet toegeven dat ik. Nou, ik wilde, niet inzien, denk ik, maar op een gegeven moment had ik het wel door, want ik dacht: ja, ik ik was half, ik stond halve nacht. Lag ik wakker of ik was wel door door mijn gordijnen heen aan het kijken, omdat ik buitenwereld hoorde dat ik dacht dat er ingebroken werd. Ik sliep met een honkbalknuppel naast mijn bed, weet je, ik was echt echt wel mezelf kwijt. Ik was heel erg bezig met van alles en nog wat wat er niet was ook. En nou ja, toen ben ik naar de huisarts gegaan en die heeft mij uiteindelijk doorverwezen want ik wilde slaappillen hebben, maar kreeg ik niet. Ja, ik werd dus doorverwezen nou, dat heb ik twee jaar behandelingen gehad, gesprekken, agressieregulatie therapie, ik heb wat groepstherapieën gehad. Nou, ik heb ik heb eigenlijk in die twee jaar tijd heb ik nog best wel veel dingen verzwegen, dus niet alles is daar. Ik ben nooit echt tot mijn kern gekomen, denk ik. Ik denk dat dat een beetje het probleem is. Dus ik was na. Na die twee jaar was ik wel weer oké, maar ik was het nog niet helemaal. Ik dacht van wel, hè, dus ik dacht dat ik er wel weer was en mensen merkten ook wel verandering aan mij. Dus ik was ik wel rustiger geworden, dus ze had me wel iets geholpen. Maar ja, weet je, ik, ik, ik, ik loog ook nog wel een beetje daar. Dus ik klik met de psycholoog. Die was misschien ook niet helemaal, die was het niet echt.

00:51:09
Roula: Waarom? Waarom het liggen? Waar? Wat ben je bang van?

00:51:13
Pieter: Schaamte, echt gewoon schaamte en het gevoel hebben dat je zwak gevonden wordt, het gevoel heb om van mijn voetstuk af te vallen waar ik mezelf opgezet had. Dus als ik mijn ware aard, ja vroeger, toen ik helder werd, dat ik als mietje uitgemaakt, dus ja, ik kan niet laten zien dat ik zwak ben. Ik kan niet laten zien dat ik huil. Dus dat voor mij is dat de stempel zwak. Daaraan dus mijn ware aard laten zien, is voor mij of zeggen dat het niet goed met me gaat, zat voor mij gekoppeld en zwak, terwijl het natuurlijk in realiteit is, het krachtig om uit te spreken dat het niet goed met je gaat.

00:51:52
Roula: En hoe wist je dat dit de kracht in plaats van een zwakte?

00:51:55
Pieter: Ja, daar daar, dat komt eigenlijk door mijn mental coach, opleiding dus dus die twee jaar, 2012 tot 2014, die behandelingen, die hebben wel wat gedaan. En toen ging ik. In 2020 volgde ik mijn mental coach opleiding en toen kwam ik erachter dat het gedrag wat ik had. Ik ging helemaal blind eigenlijk die opleiding in. Dus ik ging die opleiding in met het idee. Ik ga heel veel over het brein en over met coaching leren, zodat ik dat topsporters bij kan brengen. Ik kwam in die opleiding en toen ging het ineens over mij. Ja, leren coachen is ook jezelf kennen en zijn steeds. Ja, dan moet je je hulpvragen inbrengen en ik dacht: ja, ik heb helemaal geen hulpvraag dus nou ja, toch die gesprekken aan, steeds en toen kwam ik er ergens een keer achter van: hé, ik gedraag me op een manier, maar dat ben ik helemaal niet. Waarom doe ik zo stoer? En ik had toen op een gegeven moment ergens een keer, die opleiding, had ik een gesprek met een klasgenoot en die daar had ik wel best een goeie klik mee en die wist mij goed, zeg maar wat naar wat meer mijn gevoelsniveau naar mijn emotionele niveau te brengen. En dat wist mijn docent ook wel, mijn docent, ik had altijd al het gevoel: zij leest mij, zij kan mij lezen, dus zij maakte altijd al wel een beetje zo cynische opmerking van oh, nee, hè, nee, nee, dit, dit doet Pieter niks, hè, nee, nee, en ik ging er heel naïef in mee. Maar zij was gewoon cynisch en ik weet nog goed dat ik dat gesprek had en moest het een gesprek staan te voeren, zodat je wat meer geaard bent en kijken. En op een gegeven moment begon ik denk, shit, ze stelt allemaal vragen en ik begin. Het kwam allemaal emotie los en dat, dat was gewoon het gevoel van ik wil ook toe doen, ik wil ook gezien en gehoord worden, ik wil ook gewoon erbij horen, alleen daar zat zoveel emotie aan gekoppeld. Dus ik moest huilen, huilen en dan was ik nog een beetje aan het inhouden. Dus ik ging een beetje van weg. Maar toen kwam met docent aanlopen en ik weet niet goed dat ik echt dag bij mezelf, nou een fact nou en fact en zij stelde mij de vraag: wat wil kleine Pieter je nou? Echt, ja, toen brak ik helemaal. Dus ja, echt, als als een klein kind ga huilen, ik denk echt tien minuten lang en ik ik weet niet waar het allemaal vandaan kwam en toen bleef maar gaan, bleef maar gaan en op een gegeven moment keek ik om me heen dat iedereen die zit alweer in die klas, want we waren een beetje opgedeeld waren, groepjes buiten aan het oefenen en er waren, weet, ik stond binnen in in die klas en daar zaten heel veel mensen alweer op hun stoel en zo en Liser ze hebben hem allemaal zien huilen en niemand zei: hé, mietje niemand zei dat, sterker nog kwamen allemaal mensen naar me toe, gaven me een knuffel en zeiden: goed gedaan, man, dat is gek, Normaal weet je als je huilden uitgemaakt voor mietje en nu, nu vinden mensen me ineens stoer en krachtig. Dus dat was voor mij zo'n bewustwording dat ik dat ik langzaam door die opleiding heen steeds meer voor mezelf ging ontdekken. En toen vielen zoveel puzzelstukjes op de plek en daarom kan ik ook dit verhaal nu vertellen. En ja, daar ben ik toen, op een gegeven moment heb ik gewoon gezegd van we hadden een laatste opdracht voor die opleiding en het was een blog. Schrijf moest een informatief blog zijn, maar ik had die opdracht compleet verkeerd begrepen dus ik had een blog geschreven over waar ik vandaan kwam en waar ik nu zat. Dus die ingeleverd en die docent die zegt: ja, dit is niet helemaal de bedoeling van de opdracht, maar hij is wel echt heel goed. Dus ik dacht: oké, nou prima, toen dacht ik: oké, nou prima, ik heb het nu op papier staan, ik kan die blog, weet je wat ik doe? Ik deel, die is met mijn familie, zodat ze wat meer ook gaan zien van hé, waar waar kom ik nou vandaan? Waar wil ik nu naartoe? Keek ik allemaal super positieve reacties op, goed, van super krachtig en dacht ik, hè, denk ik, oké, dacht ik, nou weet je wat ik ga, gewoon next level. Ik knap hem gewoon online op social-media en dan pakt dan hallo, wereld, dit is wie ik ben. Ik heb altijd geacteerd maar ik ga nu gewoon de regisseur zijn van mijn leven. Tekent Levi, met alle verliezen die ik kon leiden, met mensen die dan zoiets hadden van nou ja, zweverig gedoe gaan me weg. Ik dacht: maakt me niet uit wat mensen ervan vinden, maar ik ga niet meer acteren in mijn leven. Ik ga het niet meer doen. Dat heb ik die blog online gezet. Ja, daar krijg ik heel veel goede reacties op, en dat liet mij toen inzien dat wat ik heel raar vond, is dat ik. Ik was eindelijk echt mezelf en ineens vonden mensen mij inspirerend en dacht ik: dit is raar, dus je bent inspirerend als je jezelf bent. Dat is raar. Dus toen dacht ik: dus iedereen moet zichzelf zijn, dan ben je inspirerend. Dus dan is iedereen inspirerend. Maar er zijn zoveel mensen, die zijn helemaal niet zichzelf, die acteren in hun leven en die zijn niet meer de regisseur van hun leven, net als ik, want uiteindelijk heb ik gewoon jarenlang, met een masker op en met een bunker om me heen geleefd, emoties weggestopt afgevlakt alleen maar bezig met mijn carriere alleen met prestatiegericht bezig zijn en alleen maar perfectionistisch geen fouten mogen maken, streng voor mezelf en maar doorgaan, terwijl eigenlijk die rust, die rust, die is, die was zo belangrijk voor mij en dat heeft me wel heel anders in de wereld gezet. En daardoor loop ik nu gewoon echt elke dag met een glimlach op mijn gezicht door het leven. En ja, dat dat, dat gun ik iedereen en dat kun je dus bereiken. Ik bedoel alleen maar jezelf te zijn is toch mooi en het klinkt zo makkelijk, maar het is, het is wel, je kan gewoon door jezelf te zijn. Dus nou dat, daar ben ik dus als mental coach. Dus toen ik die opleiding had voltooid met de naïviteit ik ga topsporters wel eens even bijbrengen hoe je echt hard moet werken. Wat mindset is lekker die militaire toon erin. Natuurlijk, toen dacht ik: ja, ik denk, nee, topsporters moeten niet harder werken, want die werken al zo hard, die doen al zoveel en die laten al zoveel. Die gasten, die doen echt mega veel voor hun carriere en dan praat ik in dit geval even vanuit mijn ervaring met profvoetballers die die gasten doen, echt heel veel, dus die mogen soms misschien wat meer rust nemen en dus ik ben nu begeleid ik die profvoetballers maar op een hele andere manier dan ik in 2020 dacht hoe dat moest. Het zou, hoe dat zou moeten zijn.

00:59:30
Roula: Harder harder.

00:59:32
Pieter: Ja, daar word je zelf zijn, daarvan gaat doen ze even ontspannen. We dus een beetje lief voor jezelf en dat haalt druk weg bij mensen en dat is mooi om ze in dat proces te begeleiden. Omdat vaak denken topsporters ook en niet alleen topsporter, zorg ook ook gewoon gewoon klit klinkt heel raar, gewoon mensen, maar ieder mens, er zijn heel veel mensen die denken: ik moet harder werken, ik moet nog meer, ik moet alles uit mijn carriere halen, want dan ben ik succesvol. Maar dat is helemaal niet waar. Dus juist de balans vinden, zorgen dat jouw draagkracht vergroot om die dragen, last te kunnen blijven dragen. Maar als jij altijd maar doorgaat en maar meer gaat doen en perfectionistisch ben en geen fouten mag maken en nog harder gaat werken en s avonds gaat werken en in het weekend nog gaat werken om die carriere te maken, maar gooi je alleen maar dragen last erbij en dat gaat allemaal goed totdat net, dat schep je erboven op, want dan ineens gaat jouw vader of moeder dood en dat is dan net te veel draaglast en dan klappen mensen heen. En het is niet voor niks dat de problemen zijn, ook gewoon die lopen op. Hè, gisteren gisteren is er nog nieuws verschenen op nu punten dat 26 procent van het langdurig verzuim is toe te bedelen aan psychische klachten, waaronder dus stress en burn-out zoals het er nu naar uitziet zijn we. In 2030 heeft een kwart van de werkende een burn-out dus ik denk dat daar de luchtalarm gaan al af, om het even in militaire termen te houden. Maar er moet iets gebeuren. Kijk, als ik naar mezelf kijk, voor mij was hing mijn levensgeluk en mijn succes hing af van materiaal, dus dingen kunnen kopen, dingen kunnen doen, status en aanzien, en hebben we heel veel geld nodig. Voor mij was het heel belangrijk om te leren dat ik niet dingen nodig heb om gelukkig te zijn, maar dat ik mezelf nodig heb om gelukkiger te zijn. En toen ik veel meer om mezelf ging geven en juist af en toe wat rust nam en niet altijd maar door ging, kwam ik erachter dat ik de liefde van anderen ook veel beter kon ontvangen, dat mijn liefde voor de andere ook veel sterker werd. Dus mijn relaties, die werden ook beter. Kijk, ik heb ook niet de waarheid in pacht, hè, en ik weet ook niet alles. Mijn proces is ook niet klaar. Ik ben nooit af en daarom is het zo mooi om onze blinde vlek te laten spiegelen door een ander, om ons gedrag te laten spiegelen en daar zijn er zijn een paar dingen. Heel belangrijk in is en dat dat was voor mij dus heel erg. Ik moest echt leren vibe ontvangen, dus feedback was voor mij echt kritiek. Dus als ik in het verleden feedback kreeg, dacht ik: oké, ik heb het niet goed gedaan, was niet goed genoeg en dan werd ik streng voor mezelf, of ik voelde het als een aanval. Terwijl feedback is, is gewoon gratis advies. Wat je voor iemand krijgt, die geeft jou gewoon een tip van. Hé, dit doe je en als je daarop reflecteert dan kun je leren om te kijken naar jezelf en denk ik: oké, is dit wat ik wil bereiken? Als dat zo is, je prima, niks veranderen aan je gedrag. Maar soms kom ik, kwam ik erachter dat ik feedback kreeg, dan ging ik daarop reflecteren dacht ik oh, dus ik kom op die manier over. Dus ik kom als die stoere, af, geharde man over. Ben ik dat wel? Nee, dat wil ik helemaal niet zijn. Hoe wil ik wel zijn? Dan, maar wat doe ik dan? Concreet? En natuurlijk zit er bij feedback hè, je hebt een zender en een ontvanger, dus het gaat er ook wel om hoe je de feedback geeft, maar de ontvanger bepaalt ook een beetje.

01:03:43
Roula: Stel maar nu de mensen die jouw feedback hebben gegeven voor 2012, voordat je helemaal weten wie je bent.

01:03:53
Pieter: Ik zei toen soms wel hoor, dan zei ik: oh, ja, ja, ja, ja, dank je wel, dank je wel, maar dan dacht ik: echt: ja, nu moeten we niks van jou hebben, van doe Normaal, wat zie je nou? Dat is helemaal niet waar, want je ging het ontkennen.

01:04:05
Roula: Pieter, stel dat mensen die voor 2012 feedback hebben gegeven en die geen kennissen of familie zijn, vandaag, als deze mensen een nieuwe feedback zouden geven, wat zou dat zijn?

01:04:22
Pieter: Dat is een moeilijke, zeg, ik zou het niet weten, weet je dan, wat zou die persoon? Hangt er een beetje van als het iemand is die door mij heen prikte, want die kwam natuurlijk ook in je leven tegen. Er zijn gewoon mensen die denken dan: ja, natuurlijk, doe niet zo stoer, ja, geen idee hoe ze toen, ja, dat vind ik heel moeilijk, vind ik een hele moeilijke vraag. Dit hoe zij toen naar mij keken. Ik denk dat dat dat, dat ik veel al een beetje wel de stempel kreeg als stoere marche man. Nee, ik weet nog een mooie fibe die ik ooit heb gekregen. Dit was in mijn verpleeg was, precies in de periode dat ik in behandeling zat, toen liep, toen was ik ook bezig met mijn verpleegkundeopleiding terwijl ik die behandeling was. En op een gegeven moment moest ik stage lopen in de psychiatrie en dat was voor mij wel spannend, omdat ik dacht van ja, shit, ik ben zelf in allerlei behandelingen dus ik heb dat toen eerlijk aan mijn stagebegeleider aangegeven en dan vond ik het super moeilijk. Dus dat was voor mij al een hele overwinning en die ging Super Relax mee om. En toen kreeg ik aan het einde van mijn stage kreeg ik van hem een cd met muziek en die op de binnenkant had ie geschreven: Pieter, ruwe bolster blanke pit, die man, die kon mij precies lezen. Dus toen dacht ik: ja, heb ook gelijk ook dus die, die is mij altijd bijgebleven want dat was zo'n man, die kon gewoon door mij heen kijken, weet je wel, en die had dat al veel eerder door. Dus want dan praat ik over 2013, denk ik, dus voordat ik dat zelf doorhad in 2020, toen heb ik daar nog aan zijn teruggezet echt oh, dit bedoelt hij, dit bedoelt hij die blanke pit? Nou snap ik hem? Ja, dat was heel bijzonder. Dus ja, die, die had dat wel door, dat ik dat, ja, dat ik van binnen eigenlijk wel die mooie persoonlijkheid had.